de statistieken

Het zit er op, op verzoek nog een laatste blog-stuiptrekking...

Sinds het laatste bericht zijn we nog gestopt in Santa Cruz, een mooi kuststadje en trekpleister voor surfers (met standbeeld!). De gigantische kust-kermis 'boardwalk' lag er verlaten bij, hetgeen ook zijn charme had. Dan maar overgegaan tot een partijtje minigolf in de overdekte speelhal (ge weet wel, van die gigantische speelhallen met allerlei computerspelen, flipperkasten, lunapark-toestanden... fun!). En ook in Santa Cruz een teveel aan stinkende zonnende zeeleeuwen.

Dag nadien naar nerdjes-land getrokken: Silicon-valley (computermekka) waar we het Intel-museum zijn binnengewandeld. Leuk om eens (kort) te zien, was een remake van een 'fab' (vraag het best eens aan een kenner..., plaats waar ze de silicon chips maken... euheum).

Een indrukwekkend ommetje gemaakt langs Stanford University, een prachtige en gigantisch grote campus met gebouwen allen in dezelfde stijl, grote pleinen, een uitkijktoren, een grote kerk, allerhande sportvelden ... Eén waar ik me weer in gedachte zag rondlopen met een stapel (ongelezen) boeken... het moeten mooie tijden zijn... De VUB is er op vele vlakken niks tegen, doch een meer gezellige...

De laatste dag in San Francisco doorgebracht, met de typische 'cable cars' door de overdreven steile straten gesjeesd (haren in de wind.. weeeee). Het plaatselijk mopje zou hier zijn dat je tegen de heuvel kan leunen als je moe bent van het stappen (aha, die Amerikanen toch!). Een laatste, gezellige, schone dag. Ons laatste avondmaal hebben we in stijl genuttigd in een Belgisch restaurantje: mossel friet om ons mentaal voor te bereiden...

Een laatste moeilijk opdracht was de inhoud van een volle auto weer in twee zakken duwen, het was nipt, zeer nipt...

Et voila, we zijn thuis ondertussen, na:

• 6301 mijl of 10140 km
• 2 auto's, 0 ongevallen
• 6900 foto's
• 22 camping-, 14 motel-, 4 Roel&Leonie-, 3 hostel- en 4 hotelovernachtingen
• 0 dagen van ziekte
• schandalig veel hamburgers

..terug naar Belgenland gekeerd, het land van lekker eten, bier, regen, schoon volk, meer dan 10 vakantiedagen op een jaar, een culturele rijkdom, tax-included prijzen, en (hoewel saai om te vermelden) een sterke sociale zekerheid! Maar den Amerikaan heeft een prachtig natuurlandschap dat toch nog even op mijn netvlies gebrand staat. Het zal ook even wennen zijn om niet al te vriendelijk te zijn tegen 'eendertwie', maar goed, ik verwacht weinig adaptatieproblemen op dit vlak.

Het doet deugd om thuis te zijn. Gisterenochtend braaf opgepikt door schoonzus Sigrid, naar de markt getrokken met de kindjes die goed wisten hoe ze me wakker konden houden. Saartje had een mooie tekening gemaakt voor haar meterke en ome Stijn... En dan even later onze kersverse Lennert kunnen aanschouwen in het gezelschap van zijn fiere broer. Mja, ik heb mezelf erop betrapt dat ik die kinders al snel mis. Even langs de winkel gepasseerd waar de laatste hand aan de kerstshow wordt gelegd, het zag er weer goed uit...

Verder wat goed nieuws en wat slechter nieuws verteerd...

Thuiskomst in een proper huiseke (dank aan baddeloes!).

De dag getracht wakker te blijven om jet-lag tegen te gaan, eerste deel van het plan was gelukt maar we zijn er vervolgens in geslaagd om de volle 17u aan een stuk te slapen... miljaar, gevolg: klaarwakker op dit moment (3u 's nachts) en morgen fris en monter naar de kerstshow om koffie te tappen!

Tip: Allen daarheen!

Thuiskomen in kerstsfeer, het doet nog een beetje raar...

nog een laatste cruciaal advies: als je 7 weken op congé vertrekt: kuis u Senseo-machien uit voor ge vertrekt!

"The greatest meeting of land and sea"

De titel van dit bericht heeft betrekking op de befaamde 'dreamroad', het is niet gelogen. Vandaag hebben we de 90 mijl lange 'big-sur' kustweg genomen, een prachtig onderdeel van die dreamroad, waar de golven agressief openbarsten tegen de rotswanden van de kliffen en waar we het genoegen hadden om een hoop zonnebadende zee-olifanten te spotten... Deze laatste trek naar het noorden is alvast nog één van de mooiste!

Het zijn sprookjesdagen...Na de nostalgische sprookjeswereld van Disneyland en deze 'dreamroad' hebben we vandaag Hearst Castle bezocht. Een echt sprookjespaleis bovenop de bergen. Zeer indrukwekkend wat die kerel hier heeft neergepoot... Ook hier kon ik het wegdromen niet laten, ik wou weer mijn prinsessenkleed aantrekken, een dooke doen in één van zijn gastverblijven of een duikje nemen in twee ongelooflijk chique zwembaden... Echt de moeite dat kasteel, neergezet op een eigendom van 32000 ha, 28 jaar aan gewerkt. Het was er aan te zien! Wij hebben 1 van de 5 tours gedaan, ge kunt daar dus wel efkes rondlopen... :-). Naast een mix van renaissance, barok, gotiek (en dat allemaal door elkaar) was het Vlaams aandeel van zijn objecten toch opvallend, allé, wijle trots...

Het kasteel toonde eigenlijk goed aan dat de USA een gebrek heeft aan cultuur. Meneer Hearst haalde alle Europese invloeden naar zijn droomhuis. Wij hebben een schoon cultureel erfgoed, dat werd vandaag nog maar eens extra duidelijk. Zij hebben de 'native americans', die ze dan verbannen naar reservaten om daar de commercant uit te hangen, maar daar heb ik mij eerder over uitgelaten.

Morgen bezoeken we nog Monterey, het zou de moeite zijn, ... onze laatste stop...

Welcome to the magic...

Enkele dagen in het veelbelovende Los Angeles gespendeerd. Hollywood met the walk of fame, Beverly Hills, Universal City, het gekende 'Hollywood sign' tegen de bergwand en Mulholland drive... we hebben het allemaal gezien en beleefd. LA was naar onze mening niet zo glitter and glamour als verwacht maar een Europeaan zijn vooropgesteld beeld van L.A. is dan misschien ook wat sterk gekleurd. Misschien deels ook omdat we geen hopen dollars meer wouden spenderen aan het begapen van enige glitter/glamour spots. Onderdeel hiervan was ook ons 'cheap' motel dat scheef liep van rottigheid (voor zij die de scheve villa in Berlare kennen: zeer vergelijkbaar qua ondergrond en mottigheidseffect). Om het bloed niet naar ons hoofd te laten vloeien hebben we ons moeten draaien in het letterlijk rotte bed. We misten ons tentje...

Toch een interessante plek, LA... gewoon al om het toch eens 'int techt' gezien te hebben... Het hotel van 'pretty woman' doet u toch stiekem even wegdromen. Ik dacht eindelijk de clue te begrijpen van de film 'Mulholland Drive' door hem eens af te leggen, maar neen, dat mysterie blijft... De glamour hebben we wel wat gespot in Universal City (inderdaad van Universal Studios), waar we naar de cinema geweest zijn, natuurlijk... wat anders? Rond de cinema's hebben ze daar een zeer aangename city walk complex neergeplant met hopen licht en entertainment.

Aan Leonie kan ik meedelen dat de vrouwen in LA er al wat beter bijlopen dan in Tucson (niet moeilijk), minpuntje is dan weer de zwarte minirok die hier nog steeds/terug vollenbak mode blijkt te zijn...

Maar goed, hoogtepunt van LA moet natuurlijk Disneyland zijn! Where dreams do come true! Meer dan de moeite ondanks de extreme, voor ons ongekende, drukte. Sommige attracties waren tot meer dan een uur aanschuiven maar we hebben ons zeer wijs gefocused op de geweldige shows (de terechte publiekstrekker 'Fantasmic' en oa te google-en: Billy Hill and the Hillbillies), de parade... De nostalgie was enorm, weer helemaal kind en eindelijk eens een prinsesje kunnen zijn :-) !, of met Johnny Depp in piratenland rondvaren... en we hebben zowaar in Mickey zijn huis rondgewandeld!

Een dikke aanrader dus. Ik ben fan! Schit-te-rend!

Verder zijn we de highway 1 aka 'dreamroad' aan het volgen, heading north, eindbestemming San Francisco waar we donderdag onze auto moeten inleveren...

Mooie stranden, surf-dudes die de koude golven trotseren, de typische gigantische houten pieren, ... maar weinig bloot voor de moment. Het zonnetje schijnt weer maar het wordt toch frisser. Morgen mogen we een laatste keer de 25 graden op ons gezichtje laten afkomen.

tis ineens gedaan, nog een paar dagen...

de deuntjes uren in mijn hoofd, om het bericht in de juiste sfeer te brengen:

Pretty woman, walking down the street, pretty woman, the kind I like to meet....

Ik wil aan land, lijkt me zo fijn, ik wil omhoog naar de zo-oo-nne-schijn, dat is mijn wens, net als de mens, bij hen te zij-ij-ijn

Moo-oo-ie dagen...

De voorbije dagen doorgebracht in Tucson, een stad,één van de weinige, in het zuiden van Arizona alwaar we zeer goed ontvangen zijn door Roel en Leonie aka Cavia en Cowboy, dank daarvoor! Goed gegeten (zowaar geweberd!), goed gedronken, goed geslapen, van cactus-spotterij gedaan in goed gezelschap. Bloedhete, mooie dagen...
Ze dienden als soort rustfase in onze vakantie, alvorens richting befaamde Pacific Coastway te trekken. Cruise control, set and go... in één rechte lijn naar San Diego. Het leek alsof we aan een nieuwe vakantie begonnen... nog iets minder dan 14 dagen om langs de kustlijn te cruisen tot San Francisco.

De rit naar San Diego is van het principe 'altijd rechtendeu'. Onderweg staat er al eens een cactus maar daar blijft het bij, een bocht is een zeldzaamheid. Eén van de slechtere ideeën deze reis was dan de omtoer via Mexico, eens zien wat er leeft aan de andere kant? Het korte ritje langs de muur heeft ons een kleine 2u gekost door een gigantische file om terug in de states te geraken, sterk plan, maar goed..., we hebben Mexico geglimpt. Na de grensovergang zijn we er bovendien in geslaagd om een foute bocht te nemen die recht uitkwam in de 'special control area'... great... wachten op een brede mexicaanse officer die vervolgens met hond en spiegels onze auto binnenstebuiten draaide. Gangster-gevoel: verhoogd

Gisteren dan 'sunny' San Diego verkent ... in de regen. Een leuke stad wel, ondanks het slechte weer.
Maar goed, niet treuren, niet achterom kijken, we cruisen verder, L.A. wacht...
Geen tijd om op de zon te wachten. We zijn lustig doorgereden naar Orange County, surf-mekka. Nu nog twijfelen of we een meet en greet met Micky Mouse zien zitten...

Enkele foto's toegevoegd en intussen zijn we de 5000 mijl vlotjes gepasseerd (8000 km)

Een dag uit het leven van...

Een korte update na mijn lang verhaal van gisteren... Dan kunnen we weer even verder.

Vandaag valt onder de categorie 'mooie dag'. In de trek richting Phoenix hebben we halt gehouden bij 'slide rock state park', een zeer unieke plek! Op zomerse dagen komen mensen hier naartoe voor de natuurlijke waterglijbaan over de rotsen. Het water is ijskoud en iedereen gaat op zijn doos, maar ze blijven lachen, net zoals in de winter op het ijs spelen dus... Jammer dat we niet lang konden blijven, wegens nog drukke planning. Waar wij naar Hofstade Plage trekken, komen ze hier naar 'rock slide', en terecht!

Wat verder in het New Age stadje Sedona gestopt. Onze info-man maande aan tot het nemen van foto's en erover te vertellen aan het thuisfront... Bij deze: Sedona is een gezellige boel, een schoon stadje met allerlei spirituele krachten en paranormale toestanden, een trekpleister blijkbaar voor allerlei zielenknijpers die zich verbonden voelen met deze marketingstunt... hmm, ik voelde nochtans die speciale krachten niet. Maar we hebben inderdaad mooie foto's kunnen maken in weinig tijd... efficiënt reizen dus.

Een schone dag, maar dat zijn ze hier allemaal. Deze moest ik verplicht even uitvergroten..

En het wordt weer warmer, morgen geven ze 38 graden, 't wordt afzien voor ons Belgisch velleke...

En dan gaan we verder zuidwaarts richting Tucson, cactusparadijs.

Foto's nog steeds op dezelfde locatie

Alverwege

Intussen langs de grote kloof gepasseerd, plaatselijk ook wel eens 'the grand canyon' genaamd waar zo'n 5 miljoen man per jaar op visite komt. Ik had me er al vanalles bij voorgesteld en toch was het nog zeer de moeite, te begrijpen dat het één van de zeven wereldwonderen is. Al gapend naar die diepe kloof voelt ge een enorme aantrekkingskracht, vergelijkbaar met die van de ring beschreven door ene J.R.R Tolkien. Mijn longskes hebben zich gisteren eens flink kunnen openzetten, we zijn een klein stuk afgedaald, richting Colorado-river, als in 'gans beneden'. Tot aan de rivier zijn we verre van geraakt maar toch even van die aanzuigkracht geproefd. Hier geldt immers het motto: What goes down, must go up. Constant wordt een realitycheck gedaan: “denk eraan, ge moet nog terug naar boven”. We hebben dus een brave afdaling gedaan, passend bij mijn huidige fysieke mogelijkheden (hoewel er achteraf bezien zeker nog een stukske bijkon, maar ja Amerikanen overdrijven graag in hun waarschuwingen, elke mogelijke kwaal heeft hier een waarschuwingsbord). Als we 40 zijn, komen we ervoor terug, dan doen we ook een meerdaagse raft-tocht langs de Colorado :-).

Vandaag Walnut Canyon gezien, alwaar restanten staan van huisjes die men in de rotswanden maakten (zie foto's). Ik kon mijn fantasie laten werken, en mijn verbeelding bracht me tot een idyllisch bestaan... het noemt dan ook fantasie. Ik zag mezelf al als kind al rennend langs de kliffen 'tikkertje op hoog' spelen... Ik kon me tijdens het tochtje verder enkel afvragen 'hoe komen ze erbij? en 'hoe begint ge er in godsnaam aan?'.

Het zomert hier nog steeds, overdag lekker warm, 's nachts dan weer vrieskou...

Aanvulling wildlife-lijstje: een 'kleine' tarantula (plaatselijk gepronounceerd als 'terijijijntulla)...

We zijn ondertussen over den helft, hoogtijd dus voor een tussentijdse evaluatie:

• Als er een volk is waarover ik enige irritatie mag uitspreken, als het even mag, dan zijn het chinezen in de natuur: ze zijn luidruchtig, lopen constant in de weg en zijn daarenboven zeer fout gekleed, hun schoeisel is allesbehalve aangepast aan de ondergrond! Van wildlife spotten is er geen sprake meer wanneer hun bus gearriveerd is.

• Amerikanen zijn sympathieke peren, ook luidruchtig maar in de parken houden ze zich gedeisd en lijken ze te beseffen welk schoon erfgoed ze hier hebben. Ze zijn overbeleefd, vragen continu of alles in orde is. Aan tafel begin je vaak te twijfelen of je wel genoeg drinkt of eet wanneer ze u doen verschieten (ze duiken plots op) met 'everything ok here'? Hun eerste contact is zo spontaan, als je aan het twijfelen bent om iets te vragen zijn ze u al lang voor met u aan te spreken, handig is dat... Hun joviale aanpak bevalt me wel, ze doen ook niet liever dan in the laundry, in het toilet, etc.. een praatje te slaan en curieus te vragen naar 'what is Belgium like?'. Mja, begin dan maar eens... Het enigste dat hier in mij opkomt zijn onze frietkoten om hen in iets te kunnen overtreffen. Over onze 'natuur' zwijgt ge hier beter. Ik heb eens het concept Ardennen proberen uit te leggen, maar de beperkte omvang ervan krijg ik zelfs niet geëxpliqueerd. Das hier gewoon een 'boske' waar niemand naar zou omkijken... De Belgische kust wordt in die context helemaal beschamend. En sprekende over ons 'wildlife' arsenaal deed mijn kaken nog roder worden. Jaja, wij hebben ook van die borden die waarschuwen: pas op, overstekende eenden! Woehoe! Maar wat later bedacht ik me weer dat ons Belgenlandje een goede thuis is. De States zijn geweldig maar dit is natuurlijk vanuit een te misschien relativeren toeristenoogje.

• Den echte commercant in deze contreiren is wel de 'Native American', ze staan met hun kraamkes overal langs de weg en vragen voor alles dollars. In de Nationale Parken betaal je doorgaans gewoon de entree en verder word je verwend met hopen info, prachtige wandelpaden, allerlei voorzieningen in de meest propere vorm... tot op het moment dat ge in een idianengebied komt: ze laten zich vorstelijk betalen om iets te aanschouwen dat op hun gebied ligt. De glazen vloer in de Grand Canyon zou ons een slordige 70 dollar gekost hebben, zonder foto's te mogen nemen. Dat noemen wij arme reizigers 'erover'. Enfin, we hebben ons eenmaal laten verleiden voor de prachtige antilope canyons (zie foto), alwaar Jamie ons een mooie trip bezorgde en fotografie-tips waardoor de 'natives' een pluske gekregen hebben.

• Korte observatie van de puberende Amerikaan, het is waar, ze spreken als volgt “I was like, ... and he was like, and then I was like, doooheuh! Enzovoort enzoverder

• Tot zover wat analyses van de mensheid in den Amerik. Ik herhaal, het is hier één en al schoon, elke dag blijft verrassend. Wandelaars zijn hier in hun sas. 'Hiking' zou van Europa komen, hoewel ze er hier veel meer k*k aan hangen. Met als gevolg dat de paden hier overdreven in orde zijn, een kaart hebt ge hier nergens nodig. De parken zijn ook schandalig proper..., een dikke pluim voor het parkonderhoud.

• De country roads raak ik tevens niet beu, voor een dromer als ik zijn ze gewone de ideale plek... Zalig wegdromen wanneer je voor enkele uren over de eindeloze wegen scheurt.

Oja, nog een primeur in het leven van Leentje Buelens, ik denk dat ik dit nog nooit heb moeten zeggen, maar... Leentje moet op haar lijn letten de komende dagen! We gaan niet overdrijven, ik noem het een hamburgerloos dieet. Aanvankelijk was ik niet zo te vinden voor al die hamburger) vreterij, maar hoe langer hoe meer begin ik ze te apprecieren. Je stapt hier de plaatselijke diner binnen en je krijgt een overheerlijk exemplaar toegediend... het wordt een verslaving met als gevolg dat mijn broeken niet meer dicht gaan. Dat is denk ik ondertussen 5 jaar geleden, van na het chirokamp...

Nog zo veel te zien, nog zo weinig tijd...

We vertrekken morgen richting Tucson, even halthouden bij kameraad van Stijn die hier net aangegeven heeft dat de pintjes koud staan... houden zo!

Varia:

• Merci voor de reacties en mailtjes met updates! Sommigen klonken ongerust: mister baardemans is no more... Gezien we nu een adapter hebben ipv een stroomomvormer gaat het scheren nog net maar is Stijn wel aan het gaan voor een langharige coupe... Ik ben benieuwd.
• Hopelijk is Boerke Buelens klaar voor een spetterend kerst-seizoen, hier is het momenteel halloween-aanloop.
• Jocelijn: die kroatië-beelden komen er nog aan! Tgaat eens zo nostalgisch zijn dan, en ja graag nog even wachten voor ge u bed terug aanslaat, heb het na deze reis even gehad met op de grond te slapen peis ik.
• Weer een verse baby! Dikke proficiat aan front Baens en Karlien!
• Nogmaals een gelukkige aan broerke Sam, goed bezig man! Hopelijk hebben jullie weer een leuk familiefeestje achter de rug...
• Enkele foto's toegevoegd: hier klikken
• Ik denk dat dit extra lang nieuwsbericht (leve de laundry-room) me volledig vrijgesteld heeft van het schrijven van kaartjes...

Update

Gisteren voor het eerst storm gehad, tijd dus om foto's up te loaden,

vanuit de auto gezien we verder enkel ons tentje hadden...

Ik heb ze ondertussen gesorteerd en er wat bijgeschreven...

Baddeloes: maak van die fotoavond maar direct een boeking voor een gans weekend, we hebben er nu al veel te veel!

Merci voor hier en daar updates van hetgeen er in den Belgique aan het gebeuren is, hoe zit dat daar in snokkeziel? tis stil aan de overkant?

link foto's

7 oktober: nu is het blijkbaar menens... We vroegen hier (bij Lake Powell) op de camping naar een tentsite waarop de plaatselijke 'dude' ons begint uit te lachen, hij raadde ons aan om achter het gebouw te gaan staan met de auto en in de auto te slapen indien we de nacht veilig willen doorbrengen... ik ben is benieuwd naar die fameuze 'T-storms', voor ons moeke en vake: wees gerust, het is een motel geworden :-).

Foto's

Foto's via Picasa want ze ertussen zetten is te complex voor een beginnende blogger en te zenuwslopend voor een leentje buelens...

We bevinden ons intussen op het terras aan het 'Laundry'-kot, Vernal, KOA camping, een luxe camping! Yellowstone achtergelaten, jammer, schitterend park! Vandaag hele dag gereden, ondertussen 3000 mijl gepasseerd (aldus een 4800 km) en net ons eigen potje gekookt in de outdoor-kitchen, gezellig... straks misschien nog van vuurtje stook doen.

Foto's dus:

http://picasaweb.google.com/leen.buelens/USAVoorBlog?authkey=Gv1sRgCILFgvn556CuTA&feat=directlink

Met hier en daar een woordje bij...

toegevoegd aan ons lijstje wildlife spotten: een 'Moose' (die grote beesten met groot gewei van in de tekenfilms!) en twee slangen, gezellig als een mens al eens zijn sandalen wil aanspannen :-)

Bad hair day's

Adapterproblemen waren al snel opgelost, we hebben eentje gevonden. We hebben echter de voorbije nachten doorgebracht in ons tentje waardoor de blog wat achterstand op loopt. In tussentijd veel gedaan, moeilijk te recapituleren. Vooral nog wat parken afgestuimd. Van Bryce canyon zijn we richting Yellowstone gereden, onderweg gepasseerd langs 'craters of te moon' aka 'as close as you can get to the moon' en 'grand teton NP' (genaamd naar een besneeuwde berg die zou lijken op een witte borst). We zijn ook de 2000 mijl voorbij, zo'n slordige 3200 km dus.
Momenteel zitten we in Yellowstone, in het noorden, een 'parkske' met een oppervlakte van 9000 vierkante km. Vandaag beginnen we hier aan onze laatste dag, vooral de geisers zijn hier opmerkelijk.
Moeder natuur heeft hier al met schoon dingen gesmeten, onzen boek had geen ongelijk door te zeggen dat het westen een verzameling van schoonheden is. Zeven weken lijken ineens veel te kort voor deze reis. Opt gemak gaat het er niet echt aan toe, we hebben totnogtoe welgeteld 2 uur eens van 'à 'l aise' gedaan. Verder is het rijden, wandelen, eten, tentje zetten, tentje afbreken, motel zoeken, ... maar dan in verschillende volgordes. Het levert veel op voor het oog, 's avonds krijgt mijn kopke het amper verwerkt, het gaat allemaal snel en ik weet vaak niet meer goed wat we gisteren weer gedaan hebben... Alles netjes bijhouden in een schriftje lukt me amper.
Bij toeval zijn we nu in een motel terechtgekomen, boven budget. Omdat de campingmanager ons toch liet weten dat het op eigen risico was zonder berenspray, blijkbaar zijn de beestjes hier de laatste dagen zeer actief.
Maar jawel! Twee dagen geleden hebben we gedaan van 'kzag twee beren': moederbeer en babybeer liepen gezellig op ons campeerterreintje langs, net op het punt dat we wouden vertrekken! Schitterend! Schijnbaar zouden we van geluk mogen spreken ze zo te kunnen aanschouwen.
Het lijstje van wildlife kunnen we verder aanvullen met duuzende eekhoorntjes in alle kleuren en maten, bizons die de weg versperren (en blijkbaar zeer opvliegend zouden zijn), herten, een coyote en gigantische beesten (hertachtig) met reuzachtige geweien genaamd een 'Elk', ik kan op geen vertaling komen, maar er langs wandelen gebeurt niet zonder verhoogde hartslag.
Tis allemaal wat anders dan in de zoo, zo'n wild en onvoorspelbaar beest.
Contrasten zijn immens, zowel in de landschappen als in de temperaturen. Tot vannacht nog geen koud gehad, normaal gezien zou het hier in Yellowstone al moeten sneeuwen en de wegen afgesloten zijn, maar we zijn 'lucky bastards' gezien de zon nog volop op ons velleke brandt en de grootste drukte voorbij is. Dat het hier end off season is, is anders wel overduidelijk, alles gaat hier dicht. Naar de normen van de locals is het hier kalm nu, naar mijn normen is hier nog veel volk. Allé we mogen dus al content zijn hier überhaupt nog rond te lopen.
Geen sneeuw, maar vannacht heeft ons tentje de eerste vriesvlokken verzamelt, akkerdjie, 's morgens 0 graden, in de namiddag wederom short aan en pulleke uit... Nu ik eraan denk, we hebben hier in feite nog geen wolk gezien, maar dat behoort volgens mij tot het concept 'vakantie'.
En mijn haren lijken enorm te lijden onder die extremen, de droogte heeft mijn coupe herleid tot een bussel stro... We wouden van 'low budget' doen, en dus kochten we ook goedkope zeep, fout idee dus. Ik heb mij intussen een dove'ke aangeschaft en de repair days zijn in progress. Het low budget plan heeft ons nog al parten gespeeld. Na ontdekking dat er op elk kampeerterreintje een grill staat hebben we het idee gehad eens zelf te koken, gezien dat spel geen Weber is, hadden we anderhalf uur later ons vlees gebakken, letterlijk een dinnerke bij kaarslicht. Maar het heeft gesmaakt. De aanvankelijke aluminiumbakskes hebben we nu ook vervangen door een kleine pottenset, tegen het einde van de reis zijn we volledig geëquipeerd. Maar goed, ondanks onze inspanningen gaat de Visa er meer dan vlot door, donaties zijn steeds welkom...:-)

Allé hup, wijle terug het park in, nadien terug zuidwaarts richting Grand Canyon.

Even geduld aub...

Welwel... Via enkele mailtjes heb ik ontdekt dat er toch wat trouwe lezers zijn, ik kan dus niet anders dan lustig verder bloggen...
Er zijn momenteel echter technische storingen, onze stroomtransformator heeft het begeven waardoor we even computerloos zijn... erger is Stijn zijn scheerapparaat dat op elentriek werkt, binnenkort dus misschien foto`s van meneer baardemans...
Momenteel in de lobby van een motel in Salt Lake City, jawel op een qwerty toetsenbord (lang hou ik dees niet vol!)...
Bij deze aldus de melding dat volgende berichten wat vertraging kunnen oplopen... misschien tot morgen, misschien tot volgende week, wie zal het zeggen...
We gaan alvast op zoek naar een adapterke... het belooft dus een spannende dag te worden
Nadien trekken ze naar Yellowstone, ik heb zeer hoge verwachtingen...
De voorbije dagen wat gecampeerd in Zion en Bryce Canyon parken... Bryce was spectaculair en voorlopig mijn nummer 1, binnenkort misschien wat foto`s.
We hebben hopen foto`s maar uploaden is moeilijk, dus zal beperkt blijven.
tot binnenkort!
Wijle terug naar bear-country alwaar deze keer ook de Grizzly zijn stekje vindt... hmmm

Een kort weetje:
Het is gebeurd, we zijn gefotografeerd door den Amerikaan als zijnde een bezienswaardigheid! reden: we waren onze bokes aan het eten op een bankske, de fotograaf in kwestie noemde het `poetic`. We hadden reeds advies gevraagd aan een kameraad van Stijn die hier even woont en waar we binnenkort naartoe gaan betreffende onze zoektocht naar brood en beleg, ongekend hier zei hij. Als ze hun bokes meenemen naar het werk worden ze ronduit uitgelachen. Het sandwich concept bestaat hier wel,voorverpakt met een 15 schellen turkey op een sponsbrood... waar voor u geld?

Viva Las Vegas!

"We zijn in Vegas", dat waren letterlijk mijn woorden wanneer we de lichtstad binnenreden... Het is een aanrader om naar Vegas te rijden via Death Valley, een extreem contrast. Het was al laat toen we door de 'desert' reden en in de verte een enorme lichtvlek zagen, bizarre belevenis. Ook Death Valley zelf was de moeite, de naam zegt in feite al genoeg... We zagen in de auto de 'outside temp' oplopen tot 108°F, zowat voorbij de 40°C. Airco op 26° C, wat 'fris' aanvoelde. Uitstappen was in het begin een gedurfde zet maar na verloop van tijd deden we al eens zot en gingen we vaker buiten. Aan de voet van de berg werd gewaarschuwd om de airco uit te schakelen tegen oververhitting, een pijnlijk moment. Er waren onderweg ook wandelwegen, zoals op de zoutvlakte van 'Badwater', maar daar waagde we ons niet aan... Een gouden tip: zorg voor een klakske! Desondanks de extreme hitte, een zeer schoon landschap. Waar er voordien beren waren, moet je in de woestijn opletten voor de coyote, de ratelslang en de zwarte weduwe... hmm, ik miste precies de beren.

Onderweg naar Vegas al wat in slaap gedommeld (noot: ik was niet aan het rijden) en aldaar was

ineens Vegas, mijn ogen weer wagewijt open! wawasmeda! Moeilijk te beschrijven Vegas, het is zoals je het kent van de films maar dan nog impressionanter. In een tweetal dagen zijn we de grote hotels afgegaan die tegen elkaar op met allerlei 'derover' toestanden uitpakken. Een replica van het vrijheidsbeeld, eifeltoren, Venetië, ... en in de hotels zelf een kooi met leeuwen, een jungle, gigantische fonteinen, replica's van de steden, ... tis moeilijk uit te leggen maar elke keer dachten we 'dees gaat er echt los over'. En dan nog ontelbare shows, nu was Cher haar gezicht overal te zien. Verder veel gratis amusement, mijn favoriet was de watershow voor de Bellagio, straf! Op muziek een enorme computergestuurde fonteinenshow, en natuurlijk de gekende piratenshow bij Treasure Island... Ik heb mij welgeteld twee seconden afgevraagd hoe ze dat allemaal betaald krijgen gezien zo'n show vijf keer per avond doorgaat en er zo'n 20 man zichzelf in het zweet staat te dansen/acteren, al snel weet ge hoe wanneer je de starende ogen ziet fonkelen richting banaan-bar-kers combinaties... We hebben eigenlijk schoon geprofiteerd van de verlsaafden hun centen, het levert ons gratis entertainment! Beter dan het belastingssysteem zou ik zo denken! Hier zit wat bijeen in zo'n casino. Ik had me chique, schoon volk verwacht maar neen,... in Vegas moet ge niet zijn om schoon volk te spotten. 's Avonds waren velen hier 'opgekleed' met kledij die uit mijn chiro-verkleedkoffer kon komen... Hier en daar wat deftig volk maar verder vooral marginale toestanden en zielige figuren die zich neergeplant hebben in het leren zetelke voor een slotmachine..., allen voorzien van een asbakje, terwijl het roken in gans Amerika een heikel punt zou zijn...

Momenteel zitten we in Utah, alwaar we wat parken gaan bezoeken om dan richting Yellowstone te trekken, nog even woestijntaferelen en dan naar frissere oorden dus.

Foto's boven: Death Valley

Onder: Van de woestijn naar Vegas.

Sprongske op 'devil's golf course' in death valley, alsof het al niet warm genoeg was!

Big, bigger, biggest

Zo'n blog bijhouden lijkt toch niet zo eenvoudig, zeker als je er nog niet handig mee bent en uw internetverbindingen wat eigenzinnig doen.

Soit, ondertussen zijn we ergens in de High Sierra terecht gekomen, een gebied van de Sierra Nevada tussen Yosemite en Death Valley, we zijn onderweg naar jawel 'Las Vegas', in het tourist center werd gesproken van 'from nature to sin city?' Een goed verstaander begrijpt dat we dus net Yosemite Park uit zijn. Aanvankelijk wisten we niet goed hoe en wat maar we lijken stilaan meer georganiseerd te geraken, beginnende met den opkuis van onze auto. Het niet goed weten hoe en wat is onze wandeling in zuid Yosemite een mooi voorbeeld. Na de lunch trekken we naar Mariposa Grove, een woud met kleppers van bomen, wijle curieus en daar naartoe. We beginnen onschuldig een wandelingske en voor we het goed beseften was aldaar de avondschemer, wetende dat we op dat moment gans boven in dat bos zaten vanuit het idee 'op het gemakske nog naar daar en daar...'. Chiromeisjes die met mij op kamp geweest zijn weten dat ik ze niet snel knijp, maar ik kan u verzekeren dat ik zeer snel beneden wou zijn in een bos gekend als 'bear country'. Volgens onze berekening was het nog een ureke naar beneden... het ging vlot, zeer vlot....

Groot groter grootst - de eerste indrukken,

Ik ga het eens met thema's aanpakken:

Het verkeer: Den Amerikaan is een heer in het verkeer, ze zijn beleefd en zijn weinig verkeersagressief, het zou iets te maken hebben met hoge verzekeringskosten :-). Ook hier is alles 'ontertgrootst', Stijn zijn Landcruiser is hier gewoonweg een kleintje te noemen, hij zou hier opgaan in het niets, hoewel handiger dan onze hybride Nissan welteverstaan.

Culinair: als dat woord hier al gebruikt mag worden. Stijn is hier in zijn nopjes: grote steaks, hamburgers en op elke tafel een bus ketchup van heinz. Ik heb minder chance: koffie is hier, laten we beleefd zijn, niet lekker, terwijl het goedje hier wel overal een ganse dag staat te pruttelen. Willen maar niet kunnen? En uiteraard, altijd te veel voor mijn kleine zijn... een doggie-bag, die standaard op de contoir staan, hebben we echter nog niet moeten vragen.

Den Amerikaan: is zeer spontaan in zijn gedrag, in het toilet kom je onder andere te weten hoe de vrouw naast u zich voelt die dag en wat ze beleefd heeft. Overal word je aangesproken met 'how are you?' of 'how are we feeling today'... niet dat ze geïnteresseerd zijn in een uitgebreid relaas van uw gemoedstoestand. Je kan het vergelijken met onze 'ça va?' maar beeld u bij deze in dat je een winkel binnenstapt en aan de verkoper (die je niet kent voor alle duidelijkheid) vraagt: 'en, cava?'. Zoiets dus...

Fauna en Flora: Alles is hier groot, heel groot. Tijd is relatief, een paar uurtjes rijden is niks. Maar het is ook dat relatieve tijdsgevoel dat ons te lang in den bos houdt (cfr het bosverhaal). Landschappen zijn zeer uitgestrekt waar je uren kan doorrijden. Na Yosemite sloeg alles zowaar om. Groene, frisse beelden gingen plots over in dorre eindeloze droogte. Beide de moeite.

En dan hebt ge nog het 'wildlife'... aangekondigd als 'welcome to bear country'. Overal waar ge komt verschijnen video's, statistieken, waarschuwingen over beer-activiteiten, leuk is dat. En als je een boekje openslaat staat te lezen dat zelfs menstruerende vrouwen, sexuele activiteiten, shampoo-geur etc 'attractive' kunnen zijn... Manmanman, ik begin te denken dat ademen hun aandacht kan lokken. Het aantal beer-boxen (waar ge alles met een geur moet in steken) dat ik zie en gebarricadeerde vuilbakken, is rechtevenredig met met gevoel van ongemak. Maar goed ik troost me met het feit dat ik zelf op stap ben met een beer en zijn leatherman! Als het tot een one-to-one moet komen, vechten ze met gelijke wapens zeker?

Voor Thomas: onzen auto

Chance dat de vergrendeling werkelijk het geluid 'tjup jup' maakt, handig om hem terug te vinden op de parking achter alle 'monstercars'..

Dikke boom: zoek Leen:

Hier nog de Goeiendag aan Stijn Depuyd, die we zochten in camp4, hij zou daar aan het klimmen zijn...

Blijkbaar niet simpel om foto's up te loaden... Ik probeer binnenkort opnieuw via een link ofzo..

Op naar Las Vegas, waar alles mogelijk is! Ook foto's uploaden...

Welkom Lennert!

15/09/2010, smergens lokale tijd:

We bevinden ons intussen in een motel in San Francisco, op de achtergrond speelt de TV dramatische nieuwsfeiten. Alle rampen van de dag mooi en theatraal op een rijtje, we gebruiken het als achtergrondruis...

Ik zou mijn eerste USA blogbericht zeer graag willen toewijden aan de komst van mijn nieuwe neefje Lennert! Tijdens onze tussenlanding in 'Philly' kregen we het nieuws te horen. Mijn broer en schoonzus hebben er een zoontje bij en Stijn bijgevolg een petekindje! Jammer dat ik hem niet kan zien, op foto ziet hij er alvast blakend uit!

Aangekomen in SF stond ons een relatief eenvoudige opdracht te wachten: auto oppikken en naar motel rijden, klinkt simpel. Situatieschets: het was hier ongeveer 7u 's avonds na een dag die maar liefst met 9u verlengd werd... het bleef maar licht! Aldus met een zeer verstoord bioritme naar de autobalie waar een, licht uitgedrukt, obese vrouw ons te woord staat. Bijna 3 kwartier later rijden we met een andere wagen buiten dan gereserveerd. We hebben ons laten verleiden tot een 'upgrade'. Er zijn twee opties: A: we zijn in het zak gezet, B: We zijn echt beter af, en toch in het zak gezet. Profijt van de vermoeide, jet-gelagd-toerist? We waren echt niet meer in staat tot het activeren van onze hercencellen... et voila, we cruisen nu rond met een hybride wagen, die ons veel zou uitsparen en confort zou opleveren. Ik kan hiermee even mijn geweten sussen doordat mijn ecologische voetafdruk verviervoudigd is op dat ****vliegtuig.Straks even berekenen wat het ons oplevert. Laten we stellen dat die vrouw de norm wordt voor mijn beeld van 'den Amerikaan', betrouwbaar of niet...
Ze heeft maar liefst drie keer op de formulieren gekeken en was ook drie keer enorm verbaasd over de duur van onze huur 'that's a long time! what are you guys doing??'
Ik begin mijn twijfels ook te krijgen...

Verder blaakt het hier van de cliché's , ik voel me zowaar een echte actrice nadat ik elk uur mezelf hoorde zeggen 'das hier echt gelijk in de film!'. De mensen praten zelfs zoals in de film!
En ze beweren te horen dat we van België zijn vanwege ons Frans accent...
Alle verwachtingen zijn waar, ... Het is gewoon nog even wennen dat die mensen echt bestaan.

We hebben een tourtje door de stad gemaakt, met jawel, huizen gelijk in de film :-). Naar de Golden Gate Bridge gereden die helaas in de mist stond. Onderweg hebben we in een 'biercafé' eens zot gedaan door iets plaatselijk te bestellen, de kaart was bezaaid met 'Belgium like...'. Het doorslikken van dat goedje ging bijzonder moeizaam waarop de barvrouw ons meteen wat anders liet proeven toen ze hoorde vanwaar we afkomstig waren...yeah!

Enfin, we laten het motelcliché (lees: luidruchtige buren die zich in 'the ghetto' wanen) voor wat het is en trekken vandaag naar Yosemite National Park, alwaar we onze Hybride auto dienen te beschermen tegen inbraak van de beren... spannend!

blogske voor de 'steets'

Voila, hier zullen de USA vertelselkes en fotootjes komen...

spannend

10/09/2010: Wanneer een mens met een natuurlijke reisdrang eens wat langer durft weggaan dan hetgeen standaard de norm is, wordt al snel eens nageroepen "en laat is iet hore hé"...

Brieven schrijven leek me een zeer tijdrovende optie, bellen een zeer dure, ...

In het verleden is er blijkbaar toch ne slimmerik geweest die voor dat concept 'laat eens iets horen' iets goed bedacht heeft, een blog, voor mij op dit moment zeer weinig vertrouwd, maar goed, zo gezeurd, zo gedaan, een nieuwe blog is hierbij ontstaan.

Aldus om degenen die willen wat op de hoogte te houden van onze ongetwijfeld leuke avonturen en gewoon voor mezelf.

Ik neem nog regelmatig mijn handgeschreven (!) boekje van Thailand ter hande om nostalgisch te wezen, nu ga ik het echter Kitty-gewijs ook delen...

We zullen zien

Veel zin om te vertrekken gezien de drukke agenda dezer dagen

Nog een chiro-startdagske met succes afronden en wijle weg!

Tot binnenkort